تصویر «زن رنگرز» برنده مسابقه جهانی عکس
زن رنگرز عکس تاثیرگذاری است که در جشنواره بین‌المللی قرقیزستان مقام نخست را ازآن خود کرد.
این تصویر نشان می‌دهد زنی روستایی در مقابل خانه‌اش که برف آنجا را سپیدپوش کرده در حال شستن نخ‌های رنگ‌شده است. این تصویر نوستالژیک حس آرامبخشی به مخاطب خود القا می‌کند و شاید یکی از عواملی که این عکس در جشنواره بین‌المللی برنده شده است همین موضوع باشد.
سعید قاسمی ۴۲ اهل روستای اسکانلو از توابع شهر اهر در آذربایجانشرقی که به گفته خودش از ۱۴ سالگی عکاسی را با دوربین «زینت» روسی آغاز کرده و از سال ۸۹ بطور حرفه‌ای این تخصص را ادامه داده است درباره فعالیتش می‌گوید: «این عکسی که برنده مسابقات «فاب» شده یکی از ۵ هزار عکسی است که در این چند سال از روستاییان و عشایر آذربایجان انداخته‌ام. بیشتر عکس‌هایم مربوط به زمانی است که برف باریده باشد، یعنی زمانی که برف می‌بارد از خانه بیرون می‌زنم و برای تهیه عکس که برخی را از قبل برنامه‌ریزی کرده‌ام به دل روستاها می‌زنم تا از زندگی آنها در این برهه عکاسی کنم.»
قاسمی که تاکنون در چند مسابقه داخلی و حتی خارجی مقام‌های مختلف بدست آورده درباره عکس «زن رنگرز» عنوان می‌کند: «خیلی وقت بود به دنبال رنگرزی با مواد طبیعی در یکی از روستا می‌گشتم و بالاخره موفق شدم. در یکی از روستاهای نسبتا دور به شهر اهر زنی بود که رنگرزی سنتی داشت و به این کار ادامه می‌داد.
زمانی به روستا رسیدم که برف همه جا را سپید پوش کرده بود. زمان خوبی رسیدم چراکه زن روستاییی تشت‌های نخ‌های رنگ شده را کنار هم قطار کرده بود تا آنها را بشویید. زمانی که می‌خواستم عکسی بگیرم خروس و مرغ‌ها هم کنار این زن بودند و عکس‌هایی که گرفتم یکی از آن یکی بهتر شد و در نهایت این عکس را برای جشنوار بین‌المللی فیلارمونیای قرقیزستان در بخش عکس رنگی مقام نخست را کسب کرد.
این را بگویم که خودم انتظار داشتم که عکس جز ۳ عکس برتر باشد چراکه در مسابقات عکاسی تاجیکستان هم دیپلم کسب کرده بود. خوشحالم که تلاش‌هایم به نتیجه رسیده است و بنظرم این ابتدای راه است و باید عکس‌های دیگری بگیرم که تصویر زندگی روستایی و عشایری را بخوبی نشان دهد.»
وی در پایان از کتاب مستند زندگی روستایی و عشایری که در حال تهیه و تدوین آن است چنین می‌گوید: «در طول چند سال گذشته سعی کرده‌ام به دنبال سوژه تصاویری از زندگی روستاییان باشم که هیچگاه به تصویر کشیده نشده‌اند. تاکنون بخشی را عکاسی کرده‌ام و مطالبی درباره آنها نوشته‌ام و برخی هم باید تهیه شوند و نیاز به فرصت و فراهم بودن موقعیت دارد. امیدوارم بتوانم این کتاب را با بهترین و تاثیرگذارترین عکس‌هایم از زندگی این مردم مهربان به زودی منتشر کنم.»
